‘Fısıldamaya Mecbur Kaldım’ – Hamaslı Rehinelerin ‘Mucize’ Kurtarılması

Cumartesi günü İsrail özel kuvvetleri tarafından Gazze’nin merkezindeki bir Hamas hapishanesinden dramatik bir şekilde kurtarılan dört rehineden biri olan Michael Kozlov, “Fısıltıyla konuşmaya zorlandılar” diyor.

Andrey’in, konuşlandırıldığı sırada ordu tarafından “Elmaslar” kod adı verilen bir Rus İsrailli olan ebeveynleri için bu, “bir mucize”den başka bir şey değildi.

BBC’ye konuşan Eugenia ve Michael Kozlov, oğullarının serbest bırakıldığı haberini nasıl duyduklarını ve sekiz ay boyunca çektiği çilenin ayrıntılarını duygusal bir şekilde anlattılar.

İsrail ordusunun yayınladığı vücut kamerası görüntüleri, 27 yaşındaki Andre ve başka bir rehinenin, kurtarıcıları tutuldukları odaya girdikten sonra şiltelerin arkasına saklanırken korkuyla ellerini kaldırdıklarını gösteriyor.

İnanılmaz bir şekilde, kendilerini kaçıranlar tarafından beyinleri yıkanmaya çalışılan anneleri Eugenia Kozlova, rehinelerin onları “öldürecek mi yoksa kurtaracak mı” olduğunun net olmadığını söylüyor.

Erkeklerin hepsine, İsraillilerin esirleri unuttuğu, İsrailli yetkililer tarafından sorun olarak görüldükleri ve varlıkları ortaya çıkarsa serbest bırakılmaları için hedef alınabilecekleri söylendi.

Michael Kozlov, gardiyanlarına göre “özel bir casus uçağının – bir insansız hava aracının – onların İbranice söylediklerini dinlediğini” nedeniyle oğluna ve diğer rehinelere seslerini alçak tutmaları söylendiğini söyledi.

Bay Kozlov, “Bu o kadar derin bir psikolojik travma yarattı ki, beni bir dereceye kadar onların sözlerine inanmaya zorladı” diye ekliyor.

“Kurtarıldığını anlayana kadar kaybolmuştu.”

Andrey, Gazze’deki Nusirat kampından kurtarılan diğer üç kişiyle birlikte, 7 Ekim sabahı Noah Arkamani, Almoch Meir Zan ve Shlomi Ziv’le birlikte Noah müzik festivalinden kaçırılmıştı. Güvenlik görevlisi olarak çalışmak üzere 18 ay önce Rusya’dan İsrail’e taşındı.

Çoğunlukla St. Petersburg’da yaşayan Eugenia Kozlova, rehine ailesi mitinglerine katılmak, politikacılar ve askeri temsilcilerle görüşmek için düzenli olarak İsrail’i ziyaret ediyor ve Tel Aviv’e dönecekti.

“Bunun kötü bir haber olduğunu düşündüm ve bağırmaya başladım: ‘Hayır!’ Telefonumu attım ve masanın altına bir yere düştü” diye hatırladı.

“Masanın altından bağırdıklarını duyabiliyordum: ‘İyi haberlerimiz var!

“Masanın altına girdim. ‘Ne demek istiyorsun?’

“Çok iyi haber: Andre serbest bırakıldı. İngilizcem pek iyi değil. Tekrar etmelerini istedim.”

Her ikisi de Andre’yi video görüşmesinde ilk gördüklerinde nasıl görüneceği konusunda endişeliydi ancak kendisinin göründüğünü görünce rahatladılar.

Annesi, “Güldü ve şaka yaptı. Gazze’ye geldikten üç saat sonra şaka yapabiliyordu” diyor.

“Hapishanedeydi, tutukluydu ve birkaç saat sonra İsrail topraklarına geri döndü” diye ekliyor.

Kozlovlar, oğullarının kurtarılma koşullarıyla ilgili söylediklerine ilişkin ayrıntıya girmedi. İsrail ordusu, Nusirat’taki mülteci kampındaki bir ailenin evinden üç erkek rehinenin kurtarılmasının ardından Hamas muhafızlarıyla çatışma çıktığını söyledi.

İsrailli yetkililer, daha sonra rehineleri tahliye etmek için kullanılan kamyona zorla girildiğini ve ağır yaralı Özel Kuvvet görevlilerinin silahlı kişiler tarafından kuşatıldığını söyledi. İsrail Hava Kuvvetlerinin ağır bombardımanı, kurtarıcılara kaçmaları ve saklanmaları için zaman verdi.

Gazze sağlık yetkilileri, olayın savaşın başlangıcından bu yana yaşanan en ölümcül olay olduğunu ve 270’den fazla Filistinlinin öldürüldüğünü söyledi.

İsrail ordusu 100’den az kişinin öldürüldüğünü söyledi. Hamas, rehineleri yoğun nüfuslu bölgelerde sakladığı için sivil ölümlerinin sorumluluğunu üstlendi.

Annesi, sesi titreyerek, “İki ay boyunca elleri ve ayakları bağlıydı” diyor. Andre “hayvan gibi” yemekten nefret ettiğinden, ellerini arkasından çekmek için homurdanıyordu.

Babası, “Elleri nihayet önden bağlandığında bunu Gazze’den hediye olarak aldı” diye ekliyor.

Michael Kozlov, onu kaçıranların rehineleri “aşağıladığını ve dövdüğünü” sürdürdü, ancak daha da kötüsü zalimce alay konusuydu.

Eugenia, “Her zaman psikolojik baskı altındaydılar. ‘Anneniz zaten Yunanistan’a tatile gitti. Biliyoruz. Gördük. Karınız başka biriyle çıkıyor'” diye anlatıyor Eugenia.

Dramatik kurtarma operasyonu İsrail genelinde geniş tepki gördü.

Eugenia, “İnsanlar Andrei’yi selamlamak için arabalarından eğiliyorlar. Şimdi haberleri izliyoruz ve dört rehinenin serbest bırakılmasının tüm İsrail için bir kutlama haline gelmesine hayret ediyorum” diyor.

İsrail, Hamas’ın öncülük ettiği ve sekiz ay önce yaklaşık 1.200 kişinin ölümüne yol açan saldırıların etkisinden henüz kurtulamadı. Yakalanıp Gazze’ye götürülen 240’tan fazla rehineden 100’den fazlası Kasım ayında bir haftalık ateşkes sırasında serbest bırakıldı. İsrail, o gün kaçırılan 116 rehinenin Gazze’de kaldığını ve bunların üçte birinin artık hayatta olmadığını belirlediğini söylüyor.

Cumartesi günkü kurtarma öncesinde, ordunun kara harekâtı sonucunda Gazze’deki yalnızca üç İsrailli rehine serbest bırakılmıştı ve son operasyonun başarısı ulusa güç verdi.

Rehinelerin akrabalarının çoğunu tanıyan Eugenia, ne kadar şanslı olduğunu sürekli hatırlatıyor. Tel Aviv’de ve Andre’nin orta İsrail’deki evinin yakınında, hâlâ kayıp olanların pek çok posteri asılmış.

“Bu portreleri görmek çok üzücü” diyor. “Onlar her yerdeler ve şimdi yüzlerine bakıyorum ve kendimi suçlu hissediyorum çünkü birbirimizi çok iyi anlıyoruz ve birbirimize bunun bir mucize olduğunu defalarca söylüyoruz!”

Oğullarının tüm acılarına rağmen Kozlovlar, onun pek çok İsrailli rehineden daha iyi koşullarda tutulduğunu, yeraltı tünellerinde tutulduğunu ve ışıktan mahrum bırakıldığını söyleyen gardiyanlarına inanma eğilimindeler.

Michael kesin bir tavırla, “Sürekli olarak hâlâ orada olan insanları düşünüyoruz. Onları kurtarmalıyız” diyor.

Rehineler için kampanya yapmaktan vazgeçmemiş olsalar da aile, artık enerjilerini Andre’nin tıbbi testlerden geçirilip hastaneden taburcu edildikten sonra eve dönmesine yardım etmeye odaklıyor.

245 gün süren esaretten sonra, İsrail hükümetinin rehineleri eve getirmesini talep eden büyük bir yürüyüş de dahil olmak üzere meydana gelen tüm gelişmeleri hâlâ izliyor.

Annesi, “Birçok şeye şaşırıyor ve sonra bilmediği haberler bazen uykusunu kaçırıyor” diyor.

“Sonra makaleleri okuyor ve şöyle diyor: “Bu doğru mu? Bu doğru mu? Bu oldu mu?”